Paolo, je hebt eerder gezegd dat het echte probleem niet ligt bij Generatie Y of Z, maar bij het ego van Generatie X. Kun je uitleggen wat je daarmee bedoelt?

Ah, nu komen we tot de kern van de zaak. Wanneer ik zeg dat het echte probleem het ego van Generatie X is, wijs ik niet met de vinger naar een generatie om opschudding te veroorzaken. Ik wijs op een denkwijze die vooruitgang in de weg staat. Zie je, Generatie X is de generatie die is opgegroeid met een 'overlevingsmentaliteit'—ons werd geleerd dat als je hard werkte, de regels volgde en je hoofd laag hield, je het wel zou maken. Wij waren de sleutelkinderen, degenen die alles zelf moesten uitzoeken, en dat heeft een bepaald soort veerkracht gecreëerd. Maar het heeft ook een sterke gehechtheid aan de systemen opgebouwd die ons vormden, zelfs toen die systemen begonnen te falen.

En daar komt het ego om de hoek kijken.

Generatie X moest vechten om zijn plaats in een snel veranderende wereld te veroveren, en velen van ons zitten nog steeds vast in een verdedigende houding, vasthoudend aan oude structuren omdat die voor ons werkten. We denken: "Hé, wij hebben het overleefd, waarom zouden zij dat dan niet kunnen?" Dat is het ego dat spreekt—het idee dat, omdat wij bepaalde uitdagingen hebben doorstaan, iedereen anders door dezelfde molen moet. We vertellen onszelf dat onze ervaring van strijd en hard werken ons een soort superioriteit geeft, maar in werkelijkheid houdt het ons tegen om ons aan te passen aan de wereld zoals die nu is.

Hier is de kern van het probleem: de wereld die Generatie X heeft gevormd, bestaat niet meer, maar velen van ons weigeren dat los te laten. We geloven nog steeds dat loyaliteit, hiërarchie en opoffering aan het systeem de pijlers van succes zijn. En wanneer we zien dat Generatie Y en Z die waarden niet willen omarmen—wanneer ze flexibiliteit, zingeving en autonomie eisen—reageren we defensief. Het ego vertelt ons: "Ze doen het verkeerd," of "Ze begrijpen niet wat hard werken is." Maar de waarheid is dat zij iets diepers begrijpen: het systeem werkt niet voor hen, en ze zijn niet geïnteresseerd in het volgen van regels die niet leiden tot voldoening.

Het probleem is dat het ego van Generatie X nog steeds een systeem probeert te beschermen dat de toekomst niet langer dient. We klampen ons vast aan onze versie van wat ons 'sterk maakte', in plaats van in te zien dat kracht er vandaag anders uitziet. We houden vast aan controle, denkend dat als we de teugels laten vieren, alles in duigen valt. Maar hier is het punt—Generatie Y en Z hebben die structuren die wij nodig hadden, niet nodig. Ze hoeven hun waarde niet te bewijzen door eindeloos te zwoegen of trouw te zijn aan systemen die hun tijd en energie uitbuiten.

Wanneer ik het heb over het ego van Generatie X als het echte probleem, komt dat omdat we bang zijn om los te laten. We zijn bang om toe te geven dat de regels waarnaar wij leefden misschien achterhaald zijn. Dat de wereld sneller evolueert dan waar we ons prettig bij voelen. En in plaats van die verandering te omarmen, graven we ons in en proberen we oude ideeën over werk, succes en loyaliteit op te leggen aan generaties die daar de waarde niet van inzien.

Maar laten we eerlijk zijn: Generatie Y en Z zijn niet het probleem. Het probleem is onze weerstand tegen verandering. Het is onze weigering om opzij te stappen en de nieuwe generaties te laten herdefiniëren wat succes, werk en leiderschap inhouden. We denken dat we hen beschermen door controle te behouden, maar in werkelijkheid belemmeren we hun vermogen om te innoveren, te verstoren en iets beters te creëren dan wat wij hadden.

En hier wordt ego gevaarlijk—het verblindt ons voor de kansen. Generatie Y en Z eisen een andere wereld, en in plaats van dat te zien als een evolutie, interpreteert ons ego het als een bedreiging voor onze erfenis. Maar hier is de waarheid die we moeten accepteren: onze erfenis ligt niet in het in stand houden van de oude manieren. Het ligt in het mogelijk maken van de volgende generatie om iets nieuws te creëren.

Hoe meer we vasthouden, hoe meer we het risico lopen irrelevant te worden. Hoe meer we proberen Generatie Y en Z in de hokjes te persen waarin wij werden gedwongen, hoe meer we de fouten van het verleden herhalen. Als Generatie X zijn ego opzij zou kunnen zetten, zouden we inzien dat dit niet gaat over controle verliezen—het gaat over het doorgeven van de fakkel op een manier die eert wat we hebben geleerd, terwijl we ook ruimte maken voor iets radicaal nieuws.

Het is tijd voor Generatie X om te beseffen dat onze rol nu niet meer is om de regels te handhaven—het is om te begeleiden, te coachen, en, belangrijker nog, om te luisteren. De toekomst behoort niet toe aan degenen die vasthouden aan het verleden. Het behoort toe aan degenen die moedig genoeg zijn om los te laten en ruimte te maken voor de visionairs die klaar staan om te vormen wat er komen gaat.