Paolo, bedrijven boden vroeger eten en huisvesting aan als extra voordeel, maar vandaag de dag zien Gen Y en Z dat niet als een grote meerwaarde, en het heeft niet geholpen bij het versterken van loyaliteit of het verminderen van verloop. Waarom denk je dat deze aanpak niet werkt, en wat is volgens jou het echte probleem?
Je raakt hier een cruciaal punt aan: de verschuiving in wat echt belangrijk is voor Gen Y en Gen Z. Bedrijven hebben geprobeerd, en proberen nog steeds, om het oude model van loyaliteit te repliceren: "Wij geven je zekerheid, en jij geeft ons loyaliteit." Maar dat werkt niet meer, en hier is waarom: we leven niet meer in een transactionele wereld waar een salaris, een bedrijfsfitness of zelfs huisvesting gelijkstaat aan loyaliteit. Die dingen worden wel gewaardeerd, maar raken niet de diepere emotionele of existentiële behoeften van de jongere generaties.
Laat me duidelijk zijn—zekerheid in de traditionele zin heeft niet meer dezelfde waarde. Gen Y en Gen Z zijn opgegroeid in een wereld waar zekerheid een illusie bleek te zijn. Ze hebben financiële crises gezien, bedrijven die stabiliteit beloofden maar plotseling instortten, en een pandemie meegemaakt die elke vorm van zekerheid vernietigde. Dus wanneer bedrijven tegenwoordig huisvesting of extra voordelen aanbieden, voelt het voor deze generaties alsof ze proberen loyaliteit te kopen met de verkeerde valuta. Het is niet dat ze ondankbaar zijn, het is dat ze op zoek zijn naar iets diepers, iets dat meer betekenis heeft dan alleen materiële voordelen.
Het echte probleem? Het is een verschil in waarden. Bedrijven bieden "dingen" aan, terwijl Gen Y en Gen Z op zoek zijn naar zingeving, autonomie en persoonlijke groei. Ze willen niet vastzitten aan een bureau, zelfs niet als dat bureau gepaard gaat met een mooi voordelenpakket. Het oude model ging ervan uit dat mensen loyaal zouden blijven als hun basisbehoeften werden vervuld. Maar deze generaties worden niet gedreven door overleven—ze willen vervulling. Ze willen niet alleen weten waar hun volgende salaris vandaan komt; ze willen weten dat hun werk ertoe doet, dat het impact heeft en dat het in lijn is met hun waarden.
En hier komt de gig-mentaliteit om de hoek kijken: vrijheid. Gigbanen bieden vrijheid—vrijheid om op hun eigen voorwaarden te werken, vrijheid om het leven in balans te houden zoals zij dat willen, vrijheid om niet vast te zitten in een contract dat hun grotere doelen niet dient. De hoge mate van verloop die we zien, komt niet omdat mensen wispelturig of ongecommitteerd zijn; het komt omdat traditionele bedrijven vragen om loyaliteit zonder die diepere verbinding te bieden waar deze generaties naar verlangen. Loyaliteit kan niet meer gekocht worden met voordelen—het wordt verdiend door vertrouwen, gedeelde waarden en het gevoel dat een bedrijf echt om hun persoonlijke en professionele groei geeft.
De reden dat pogingen—zoals huisvesting, eten en zelfs flashy voordelen—het verloop niet oplossen, is omdat bedrijven nog steeds denken in termen van transactionele loyaliteit. Maar Gen Y en Z denken in termen van relationele loyaliteit. Ze willen geen transactionele uitwisseling van "jij werkt, wij betalen." Ze willen een relatie gebaseerd op wederzijds respect, zingeving en gedeelde doelen. Ze willen weten dat het bedrijf hen niet alleen gebruikt om een rol in te vullen, maar dat het bedrijf investeert in wie zij zijn als individu.
Dus wat gaat er mis? Het is simpel: bedrijven proberen een emotionele behoefte op te lossen met materiële aanbiedingen. Voordelen, bonussen, zelfs hogere salarissen zijn niet de oplossing. De oplossing ligt in het creëren van omgevingen waar werknemers een gevoel van erbij horen hebben, waar ze een pad voor persoonlijke ontwikkeling zien en waar ze weten dat hun werk in lijn is met een groter doel. Het gaat erom een bedrijfscultuur te creëren die de diepere behoeften van deze generaties weerspiegelt—zingeving, flexibiliteit, impact en autonomie.
De gig-economie bloeit omdat die vrijheid biedt, ook al biedt het geen zekerheid. Als traditionele bedrijven willen concurreren, moeten ze beide bieden—maar dan de soort zekerheid die persoonlijk is, niet alleen financieel. Emotionele zekerheid, de zekerheid dat je gewaardeerd wordt om meer dan je productiviteit, dat je de autonomie hebt om je eigen pad uit te stippelen, en dat je deel uitmaakt van iets dat groter is dan alleen de winst van het bedrijf.
De oplossing? Bedrijven moeten stoppen met het zien van werknemers als activa die beheerd moeten worden en ze gaan behandelen als partners in een gedeelde missie. Ze moeten flexibiliteit bieden, echte kansen voor groei creëren, en vooral, culturen bouwen waar zingeving niet zomaar een marketingterm is—maar iets wat elke dag wordt geleefd, gevoeld en uitgedragen. Het gaat niet om voordelen, het gaat om betekenis. En daar zal de toekomst van loyaliteit worden gewonnen.