Paolo, je zegt vaak dat HR interviews zou moeten benaderen alsof ze hun eigen kind ontmoeten in plaats van alleen een kandidaat, en dat je je kind niet zou "opgeven" alleen omdat hij of zij een examen niet heeft gehaald. Kun je dat wat meer toelichten?
Precies! Je hebt de kern van wat ik bedoel te pakken. Wanneer ik provocerend zeg dat HR tijdens een sollicitatiegesprek tegenover hun "kind" zou moeten zitten, en niet alleen tegenover een kandidaat, is dat omdat ik geloof dat bedrijven radicaal moeten heroverwegen hoe ze omgaan met het aannemen en ontwikkelen van talent. Het huidige systeem behandelt kandidaten alsof ze auditie doen voor een rol in een toneelstuk—als ze de performance goed neerzetten, krijgen ze de baan; zo niet, dan vallen ze af. Het is transactioneel, oppervlakkig en, eerlijk gezegd, verouderd.
Maar als HR die persoon zou benaderen alsof ze tegenover een toekomstig familielid zitten, of in mijn metafoor, hun "kind," verandert alles. Plots gaat het niet alleen om wat die persoon vandaag kan bijdragen, maar om hun potentieel—wat ze zouden kunnen worden, wat ze op lange termijn zouden kunnen bijdragen als ze de juiste omgeving en ondersteuning krijgen. Het gaat om het opbouwen van een relatie, niet alleen om het opvullen van een vacature.
En ja, wanneer ik zeg dat ik mijn kind niet zou weggeven ter adoptie alleen omdat hij of zij een examen niet gehaald heeft, is dat om mensen wakker te schudden uit de beperkte gedachte dat één fout de waarde van een persoon bepaalt. Denk erover na: in het leven verlaten ouders hun kinderen niet vanwege één fout, omdat ze geen perfect cijfer hebben gehaald, of omdat ze op een bepaald punt gestruikeld zijn. Ouders begrijpen dat groei een proces is, dat falen deel uitmaakt van het leren, en dat ondersteuning en begeleiding essentieel zijn om een kind te helpen hun volledige potentieel te bereiken.
Pas dat nu eens toe op de werkvloer. Stel je voor dat bedrijven hun medewerkers met dezelfde mentaliteit behandelen—dat falen geen reden is om iemand af te wijzen, maar een kans is om meer in hun groei te investeren. Iemand kan op het eerste gezicht misschien niet de "perfecte match" zijn, ze kunnen struikelen tijdens een sollicitatiegesprek of falen in hun eerste rol—maar dat betekent niet dat ze niet het potentieel hebben om te bloeien met de juiste mentor, training en ondersteuning. Te veel bedrijven lopen geweldig talent mis omdat ze zich alleen richten op kortetermijnresultaten, in plaats van de langetermijnmogelijkheden te zien.
Wanneer ik dit idee naar voren breng, is het om de manier waarop bedrijven over menselijk kapitaal denken uit te dagen. Als we medewerkers zien als tijdelijke middelen, missen we het grotere plaatje. Maar als we hen zien als "familie", als individuen die kunnen groeien binnen de organisatie, op verschillende manieren kunnen bijdragen, evolueren en helpen het erfgoed van het bedrijf voort te zetten, dan beginnen we te denken als ouders. En ouders wijzen hun kinderen niet af omdat ze een hobbel op de weg tegenkomen.
Dat is de toekomst van HR waar ik voor pleit. Een waarin het sollicitatiegesprek niet draait om mensen uitsluiten, maar om het vinden van degenen die, net als familie, zullen groeien, leren, falen, slagen en uiteindelijk dat erfgoed doorgeven aan de volgende generatie. Bedrijven moeten stoppen met kandidaten te zien als tijdelijke werknemers en beginnen hen te zien als onderdeel van iets groters, iets dat de moeite waard is om op de lange termijn in te investeren.
Het gaat om het veranderen van het verhaal. Het gaat erom mensen niet te zien als een risico dat beheerd moet worden, maar als potentieel dat gekoesterd moet worden. En ja, het is provocerend, maar dat is juist de bedoeling—als we niet op deze manier beginnen te denken, blijven we gewoon een gebroken systeem in stand houden dat directe resultaten boven blijvende impact waardeert.