Paolo, je hebt weleens gezegd dat overdenken vaak een manier is om pijn te vermijden. Kun je dit idee verder toelichten?
Overdenken—dat mentale hamsterrad dat eindeloos ronddraait, terwijl je probeert elk scenario in kaart te brengen, elke uitkomst te voorspellen, elke fout te vermijden. Je kent het wel: analyseren, ontleden, iets zo vaak in je hoofd omdraaien totdat het zijn puurheid verliest en eindigt als een levenloos, overgekookt idee. We hebben het allemaal meegemaakt. Maar laat me je dit vertellen: overdenken gaat niet over voorzichtig zijn of verantwoordelijkheid nemen. Het gaat niet over betere beslissingen nemen. Nee, overdenken is een copingmechanisme, een wanhopige poging om onszelf te beschermen tegen pijn, tegen het ongemak van het onbekende.
Kijk, in de kern wordt overdenken gedreven door angst. Het is de manier waarop onze geest probeert controle te krijgen in een wereld waarin controle slechts een illusie is. We overdenken omdat we doodsbang zijn om de verkeerde keuze te maken, om onszelf bloot te stellen en gekwetst te raken, om te falen en die harde realiteit onder ogen te moeten zien. Het is alsof onze hersenen complexe doolhoven van gedachten creëren, met de hoop dat we, als we maar lang en hard genoeg nadenken, toekomstige pijn kunnen vermijden.
Maar hier zit de paradox: overdenken beschermt ons niet tegen pijn. Het creëert pijn. Het houdt ons gevangen in een lus van zelftwijfel en verlamming, waardoor we de gevolgen van beslissingen lijden die we nog niet eens hebben genomen. We stellen ons elk worst-case scenario voor en beroven onszelf zo van het volledig leven. We blijven vastzitten, proberen de pijn te slim af te zijn in plaats van het leven te confronteren zoals het is: rauw en echt.
Overdenken geeft ons een vals gevoel van veiligheid. We denken: Als ik dit nog één keer analyseer, voel ik me zeker. Dan ben ik klaar. Maar de realiteit? Het leven werkt niet zo. Geen enkele hoeveelheid nadenken kan risico’s elimineren, geen enkele mentale acrobatiek kan garanderen dat je nooit gekwetst of teleurgesteld zult worden. De waarheid is dat overdenken je in een wachtpatroon houdt, veilig in een cocon van besluiteloosheid, maar ondertussen mis je de schoonheid en de chaos van echt leven.
Denk er eens over na: hoeveel kansen hebben we gemist omdat we te druk waren met overanalyseren? Hoeveel momenten zijn ons ontglipt terwijl we probeerden de perfecte keuze te maken? Overdenken wordt een barrière, een manier om comfortabel te blijven, zelfs als dat comfort een gevangenis is gebouwd uit angst en wat-als.
Het alternatief is geen roekeloosheid; het is vertrouwen in jezelf. Het is leren omgaan met onzekerheid, begrijpen dat pijn een onderdeel is van het leven, niet iets dat koste wat kost vermeden moet worden. Pijn leert ons, pijn transformeert ons, pijn vormt ons tot wie we bedoeld zijn te worden. In plaats van overdenken moeten we de moed ontwikkelen om actie te ondernemen, om beslissingen te nemen met ons hele hart en te weten dat, zelfs als dingen anders lopen dan gepland, we ons zullen aanpassen, we zullen groeien.
Overdenken draait om angst, maar het leven draait om voelen. Het gaat om het omarmen van de chaos, de imperfecties, de mislukkingen. Want pas als we stoppen met proberen de pijn te slim af te zijn, kunnen we echt de sensatie, de verwondering en de levendigheid van het leven ervaren. Laat de illusie van veiligheid die overdenken biedt los. Het is tijd om te springen, om te handelen, om erop te vertrouwen dat wat er ook gebeurt, je sterk genoeg bent om het aan te kunnen. Want, mijn vriend, dat ben je. Dat ben je altijd geweest. Dat zul je altijd blijven.