Paolo, het lijkt erop dat Generatie Y en Z vaak moeite hebben om hun baan te behouden. Wat zijn jouw gedachten daarover?
Ah, het probleem van Gen Y en Z die moeite hebben om hun baan te behouden—dit is een veelbesproken onderwerp, en het wordt vaak voorgesteld alsof deze generaties een soort “verplichtingsprobleem” hebben of gebrek aan loyaliteit. Maar hier is de realiteit: het gaat niet om hun onvermogen om banen te behouden, het gaat erom dat de banen zelf niet kunnen voldoen aan wat deze generaties nodig hebben en verwachten van werk.
Laten we beginnen met Gen Y (Millennials). Ze kwamen de arbeidsmarkt op tijdens een periode van enorme economische verstoringen—financiële crises, marktvolatiliteit en de opkomst van de gig-economie. Aan hen werd de traditionele carrièreweg verkocht—haal een diploma, vind een stabiele baan, beklim de carrièreladder—maar het systeem stortte onder hen in. Veel Millennials ontdekten dat, ongeacht hoe hard ze werkten, werkzekerheid een mythe was, en ze realiseerden zich al snel dat de oude manieren van werken niet ontworpen waren voor een wereld die zo snel veranderde. Dus zie je veel jobhoppen, niet omdat ze zich niet willen binden, maar omdat ze op zoek zijn naar kansen en groei in een economie die voortdurend onder hen verschuift.
Gen Z, aan de andere kant, kwam met een heel ander stel verwachtingen. Ze zijn opgegroeid met de wetenschap dat baanzekerheid niet bestaat, dat loyaliteit aan een bedrijf vaak niet wordt beloond, en dat de traditionele 9-tot-5 baan niet langer de weg naar geluk of succes is. Ze hechten meer waarde aan flexibiliteit, doelgerichtheid en balans dan aan langdurig bij één werkgever blijven omwille van de duur. Ze zijn niet bang om een baan op te zeggen die niet aansluit bij hun waarden of hun visie op hoe ze willen leven. En daar ontstaat de wrijving: de oude bedrijfsstructuren verwachten nog steeds loyaliteit en anciënniteit, terwijl Gen Z zegt: "Ik blijf zolang dit bij mij past, en niet langer.”
Betekent dit dat Gen Y en Z onverantwoordelijk of wispelturig zijn? Helemaal niet. Het is gewoon zo dat de spelregels zijn veranderd. Deze generaties verlaten hun banen niet of hebben moeite om te blijven omdat ze niet capabel zijn, ze vertrekken omdat de werkplek niet overeenkomt met hun visie van wat werk zou moeten zijn. Ze willen werk dat betekenisvol is, dat aansluit bij hun persoonlijke waarden en dat hen vrijheid en flexibiliteit biedt. En als ze dat niet vinden? Dan vertrekken ze. Snel. Ze gaan niet wachten tot een bedrijf het begrijpt.
Hier is nog een belangrijk punt: bedrijven falen vaak in hun evolutie. De werkcultuur waaraan veel organisaties nog steeds vasthouden, is gebouwd in een andere tijd—een waarin hiërarchie van bovenaf, vaste werktijden en stapsgewijze carrièrevooruitgang de norm waren. Maar Gen Y en Z vragen om meer flexibiliteit op de werkplek. Ze willen niet vastzitten in een baan die stagneert, waar ze geen groei zien, of waar het werk niet resoneert met hun bredere levensdoelen. En ze hebben gelijk om zich daartegen te verzetten.
Naar mijn mening zijn het de bedrijven die zich moeten aanpassen, niet de werknemers. Deze generaties vragen om wendbaarheid, creativiteit en zingeving in hun carrière. Ze willen feedback, niet één keer per jaar in een formele beoordeling, maar continu—omdat ze zich inzetten voor groei, niet alleen voor overleving. Ze zijn bereid banen achter zich te laten die hen niet uitdagen, die geen betekenisvolle betrokkenheid bieden, of die verwachten dat ze de oude bedrijfsregels zonder vragen volgen.
Laten we ook over burn-out praten. Een van de redenen waarom Gen Y en Z zo vaak van baan wisselen, is dat traditionele werkstructuren hen uitputten. Deze generaties begrijpen het belang van mentale gezondheid en balans op een manier die eerdere generaties vaak niet prioriteit gaven. Wanneer ze voelen dat een baan hen uitput zonder persoonlijke groei, voldoening of flexibiliteit te bieden, weten ze dat het niet duurzaam is—en dan vertrekken ze. Ze hebben geleerd dat werk niet ten koste mag gaan van hun welzijn, en ze zijn niet bereid hun leven op te offeren voor een salaris.
Wat is dan de oplossing? Bedrijven moeten ophouden het verloop te zien als een falen van de werknemer en het beginnen te zien als een teken dat hun werkcultuur en structuren verouderd zijn. Gen Y en Z willen dat banen meer zijn dan alleen een plek waar je naartoe gaat om een salaris te ontvangen. Ze willen doelgerichtheid, autonomie, en een rol die met hen meegroeit, niet eentje die hen in een verouderd keurslijf probeert te duwen.
Uiteindelijk is het niet zo dat deze generaties een probleem hebben met het behouden van hun baan—het is dat de banen een probleem hebben om hen bij te houden. Als bedrijven flexibiliteit, innovatie en de veranderende verwachtingen van de arbeidsmarkt kunnen omarmen, zullen ze ontdekken dat Gen Y en Z meer dan bereid zijn om te blijven en impact te maken. Maar als ze blijven vasthouden aan de oude manieren van werken, zullen ze blijven zien dat het verloop hoog blijft en dat de ontevredenheid toeneemt—en dat hebben ze alleen aan zichzelf te wijten.