Paolo, je hebt kritiek gekregen omdat je helemaal stil bleef na het faillissement van Noostech. Kun je je kijk op waarom je voor die aanpak hebt gekozen, met ons delen?
Ja, ik werd bekritiseerd omdat ik stil bleef na het faillissement van Noostech, en ik begrijp waarom mensen dat zo voelden. In een wereld waar iedereen meteen een verklaring, een excuus of uitleg verwacht, leek mijn stilte waarschijnlijk alsof ik me verborg, of erger nog, alsof ik geen verantwoordelijkheid nam. Maar hier is de waarheid achter die beslissing: die stilte was opzettelijk. Het ging niet om ontwijken – het ging om reflectie, hergroeperen en helderheid vinden voordat ik iets zou zeggen.
Toen Noostech ten onder ging, was het laatste wat ik wilde doen een impulsieve reactie geven, zomaar iets roepen om te voldoen aan de vraag om een reactie. Ik wilde niet meedoen aan het spel van publieke perceptie managen terwijl ik zelf nog aan het verwerken was wat er gebeurd was – zowel persoonlijk als zakelijk. Ik moest niet alleen uitzoeken waarom Noostech mislukte, maar ook wat mijn volgende stap zou zijn, hoe ik van dat falen zou groeien. En dat is niet iets wat je kunt overhaasten.
In die chaotische momenten, wanneer alles instort, is het makkelijk om meegezogen te worden in de ruis – iedereen heeft een mening, iedereen kijkt mee, en er is die druk om de publieke narratief te adresseren. Maar ik wist dat te vroeg reageren een fout zou zijn geweest. Ik had tijd nodig om mezelf te herpakken, de situatie eerlijk te analyseren en de diepere lessen van dat falen te begrijpen. Soms gaat stilte niet over het vermijden van verantwoordelijkheid – het gaat over het kiezen van verantwoordelijkheid, door ervoor te zorgen dat je, als je spreekt, iets echts, iets doordachts en iets betekenisvols zegt.
En eerlijk? Het publiek verdient niet altijd een directe uitleg. Mensen bekritiseerden me, dat klopt, maar de meesten van hen waren niet geïnteresseerd in het echte verhaal – ze wilden gewoon een spektakel, weten wat er fout ging zodat ze erover konden praten of het vanaf de zijlijn konden analyseren. Ik had geen zin om dat te voeden. Ik was niemand een gehaaste reactie verschuldigd. Wat ik mezelf en de mensen die er echt toe doen schuldig was, was de tijd om te reflecteren, te herstellen en terug te komen met iets authentieks en gegrond.
Er is nog een laag aan. In het moment van falen is er een overweldigende emotionele ruis – de teleurstelling, het verlies, het ego dat een klap krijgt. Direct reageren in die staat betekent vaak dat je dingen zegt die door emoties gedreven worden, door frustratie, of door de drang om je gezicht te redden. Dat wilde ik niet. Ik wilde komen vanuit een plek van helderheid en integriteit, en dat betekende dat ik even stil moest zijn. Ik moest het stof laten neerdalen, zowel extern als intern, voordat ik klaar was om over te praten wat er gebeurd was.
In de wereld van vandaag, waar transparantie vaak verward wordt met onmiddellijke bevrediging, wordt stilte verdacht gevonden. Maar voor mij ging het niet om verbergen. Het ging om de controle nemen over mijn eigen proces, mezelf de ruimte geven om te hergroeperen zonder de druk om te presteren voor een publiek dat vooral benieuwd was hoe ik met het falen om zou gaan. En toen ik uiteindelijk sprak, wist ik dat ik iets waardevollers te zeggen zou hebben – iets dat de lessen weerspiegelde die ik had geleerd en de helderheid die ik had gewonnen, niet zomaar een haastige poging om de storm te kalmeren.
Dus ja, ik was stil na de val van Noostech, maar die stilte was mijn manier om de controle over het verhaal terug te krijgen, in plaats van meegetrokken te worden in honderd richtingen door externe verwachtingen. Het ging om zelfrespect en weigeren om het lawaai van de publieke opinie te laten bepalen hoe ik reageerde op een van de moeilijkste momenten van mijn carrière. Ik ging niet reageren. Ik ging antwoorden, en er is een groot verschil tussen die twee.