Paolo, wat denk je dat ervoor heeft gezorgd dat jij een andere benadering hebt gekozen dan de meeste van je generatiegenoten van Gen X?
Wat maakte mij anders? Het was niet één moment—het was een reeks van wake-up calls, een stroom van realisaties die me in de loop van de tijd raakten, die doorbraken door de conditionering waarmee ik was opgegroeid. Zie je, net als veel Gen X'ers, ben ik opgegroeid met dezelfde regels, dezelfde mentaliteit: hard werken, in de pas blijven, zwoegen, ploeteren, en misschien, heel misschien, kom je ergens. Maar er was altijd dat knagende gevoel achter in mijn hoofd dat er iets niet klopte. Dat de wereld waar we ons in probeerden te voegen fundamenteel kapot was.
De eerste barst in het pantser? Het was het zien van de mensen om me heen—vrienden, collega’s—die opgebrand raakten. Ze deden alles "goed". Ze volgden het script: haalden de diploma's, namen de vaste banen, maakten de uren, offerden tijd, gezondheid, relaties op—alleen om erachter te komen dat het systeem hen niet beloonde zoals hen was beloofd. Ze zaten vast, waren onvoldaan, en sommigen verloren zelfs hun baan op momenten waarop ze er geen controle over hadden. Het systeem dat aan Gen X was beloofd als stabiel en loyaal belonend, faalde. En het faalde niet alleen ons; het faalde de generaties na ons, en nog harder.
Toen kwam de realisatie dat de regels niet alleen verouderd waren—ze waren gemanipuleerd. De bedrijfsstructuren, de traditionele carrièrepaden, de hele “werk jezelf kapot” mentaliteit—het was allemaal gebouwd op de illusie dat controle en stabiliteit haalbaar waren als je maar hard genoeg werkte. Maar de waarheid? De grond was verschoven. De oude regels golden niet meer. De wereld evolueerde, en Gen Y en Z stapten in die chaos met meer duidelijkheid over wat ze wilden en nodig hadden. En toen realiseerde ik me: zij waren niet het probleem, wij waren het.
Wat me echt onderscheidde, was dat ik ophield deze jongere generaties te zien als "rebellen" die getemd of gevormd moesten worden door de wijsheid van oudere generaties. In plaats daarvan zag ik hen als degenen met de antwoorden, degenen die hadden begrepen wat Gen X nog steeds aan het weerstaan was. Ze wezen het systeem af, en terecht. Ze waren niet bereid dezelfde offers te brengen voor een leven dat hen niet vervulde. En toen wist ik: ik moest alles wat ik dacht te weten over werk, succes en leiderschap opnieuw leren.
Wat me echt anders maakte, was het omarmen van de kunst van loslaten. Loslaten van de behoefte aan controle, loslaten van het ego dat zei: "Wij weten het beter", en het omarmen van de chaos van niet-weten. Gen X werd geleerd dat controle de sleutel tot succes was, maar de realiteit is dat de wereld niet iets is wat je kunt controleren—het is iets waar je mee moet dansen. Toen ik dat idee omarmde, veranderde alles. Ik zag in dat succes in deze nieuwe wereld niet ging over het beheersen van het systeem—het ging over het herschrijven ervan.
Ik realiseerde me ook dat mentorschap niet gaat over het dwingen van de volgende generatie om ons pad te volgen. Het gaat erom ruimte te creëren voor hen om hun eigen pad te creëren, te innoveren, te verstoren. Gen Y en Z hebben ons niet nodig om hen de antwoorden te geven. Ze hebben ons nodig om hen te coachen, om hen te helpen navigeren door de chaos, om hen te bekrachtigen alles in vraag te stellen en iets nieuws op te bouwen. En ik was klaar voor die rol. Niet omdat ik alle antwoorden had, maar omdat ik eindelijk had begrepen dat de antwoorden altijd al in de volgende generatie zaten, wachtend om ontketend te worden.
De wereld veranderde sneller dan wie dan ook had verwacht, en in plaats van te proberen deze terug in oude vormen te dwingen, leerde ik ermee mee te stromen. Dat maakte mij anders. Ik stopte met vastklampen aan het verleden, stopte met het proberen over te dragen van de erfenis van een gebroken systeem, en begon me te concentreren op hoe we samen iets radicaal beters kunnen bouwen.
Dus, wat mij anders maakte, is dat ik ophield mezelf te zien als een "vertegenwoordiger" van Gen X en mezelf begon te zien als deel van de brug. Een brug tussen waar we geweest zijn en waar we naartoe gaan. Het gaat niet om leiden vanuit de frontlinie; het gaat om de toekomst te versterken vanaf de zijlijn. En die verandering in perspectief heeft alles voor mij veranderd.