Meer dan ooit is de generatiekloof een strijdtoneel, een allesomvattende uitdaging die elk aspect van ons leven beïnvloedt. Dag in dag uit staan we zij aan zij met mensen wiens achtergronden, perspectieven en aanpak mijlenver van de onze liggen. Elke groep ziet haar manier als de juiste, met het vaste geloof dat hun wereldbeeld universeel is. Maar hier zit de crux: dat geloof is een illusie—en best een arrogante ook.

Denk erover na: elke generatie trekt het water naar haar eigen molen, overtuigd dat hun verhaal het enige is dat ertoe doet, en probeert dit verhaal uit te breiden over tijd, ruimte en elke ervaring. Boomers klagen over Generation X, Gen X schudt het hoofd om Millennials, en Millennials kijken sceptisch naar Gen Z. Het is een vicieuze cirkel waarin, eerlijk gezegd, het echte probleem niet zit in wie gelijk heeft, maar in ons gezamenlijke falen om een gemeenschappelijke taal te vinden, een universeel waardensysteem dat leeftijden overstijgt en ons openstelt voor echt begrip.

Misschien zouden we, als we even afstand nemen, beseffen dat onze waarden niet zo verschillend zijn. Wat we “generatieverschillen” noemen, kunnen gewoon verschillende uitdrukkingen zijn van dezelfde kernwaarden, die natuurlijk evolueren zoals wij dat ook doen. Gelukkig maar! Stel je voor dat alles generatie na generatie hetzelfde bleef—nee, bedankt.

Een Generatietouwtrekken: Waar Strijden We Eigenlijk Voor?

Hier is de waarheid die niemand echt wil toegeven: omgaan met perspectieven die we als vreemd of zelfs tegenstrijdig beschouwen, vereist lef. Laten we eerlijk zijn—deze “generatieoorlog” die we voeren? Het brengt ons nergens. Als iets, verstevigt het alleen de afstand tussen ons. We hebben twee opties, twee mogelijke scenario’s:

1. We klampen ons vast aan onze starheid en laten de kloof groeien veranderend in verre polen zonder het vermogen elkaar te begrijpen of zelfs met elkaar te communiceren. Dat pad leidt tot vervreemding, heel simpel.
2. We besluiten onze geest te openen welkom te heten wat vroegere en toekomstige generaties te bieden hebben, actief naar hun ideeën, dromen en klachten te luisteren. Hier begint de magie. We zien dat er geen “juist” of “fout” is, alleen verschillende manieren om te leven en het leven te ervaren. Het gaat erom aanwezig te zijn, niet met een agenda maar met de bereidheid om te begrijpen.

Als Millennials hebben we al deze onuitgesproken regels over gedrag en “succes” opgenomen. We hebben ernaar geleefd, zonder vaak te twijfelen aan het pad dat voor ons was uitgezet. Het is dan ook geen verrassing dat we verrast zijn als Gen Z, een generatie die we dachten te hebben gevormd, met een heel andere energie komt—aangedreven door een onvermoeibare drang om “waarom” te vragen en aannames uit te dagen. Het is alsof we een weerspiegeling zien van de vrijheid die we niet wisten dat we misten, en misschien, diep vanbinnen, een vleugje jaloezie.

Generatieconflict op de Werkvloer: Als de Kloof lelijk Wordt

Breng deze generatiekloof naar de werkvloer, en het wordt nog intenser. Recente studies tonen aan dat bijna de helft van de managers van vandaag moeite heeft om Gen Z aan te sturen. Waarom? Ze werken met jonge professionals die goed opgeleid, hyper-digitaal en opmerkelijk onafhankelijk zijn. Maar ondanks hun sterke punten benaderen ze werk niet zoals wij “geprogrammeerd” zijn om te doen. En hier zit de draai: dit zijn jonge mensen die tijdens een wereldwijde pandemie hun eerste werkervaring opdeden. Hun eerste ervaring met “werk” was op afstand, geïsoleerd, zonder die klassieke kantoorrituelen waar wij mee zijn opgegroeid.

Het is makkelijk om ze verkeerd te begrijpen, om te zien wat lijkt op een gebrek aan traditionele vaardigheden zoals empathie, teamwork en interpersoonlijk probleemoplossend vermogen. Maar bedenk eens—hoe hadden ze deze vaardigheden kunnen ontwikkelen vanachter een scherm? Virtuele vergaderingen leren de nuances van samenwerking niet. Natuurlijk, ze zijn digitale natives, bloeiend in een wereld die we zelf hebben helpen bouwen maar die we steeds moeilijker kunnen navigeren. Maar empathie, communicatie en echte menselijke verbinding? Die leer je in de rommeligheid van echte interacties. Dit betekent niet dat Gen Z geen empathie heeft, alleen dat hun weg om het te ontwikkelen radicaal anders is dan de onze.

Voorbij Thuiswerken: Een Oproep tot Echte Interactie

Dit gaat niet over iedereen fulltime terug naar kantoor dwingen. Maar als we deze kloof willen overbruggen, hebben we meer face-to-face interactie nodig, meer kansen om onze kennis door te geven en de hunne te ontvangen. We kunnen ons niet blijven terugtrekken in onze torens, overtuigd dat onze manier de enige juiste is. Want als we dat doen, zal de bestaande kloof alleen maar dieper worden. Managers zullen niet weten hoe ze deze jonge professionals moeten begeleiden of verbinden, en Gen Z, zich onbegrepen en ondergewaardeerd voelend, zal waarschijnlijk naar freelance en onafhankelijk werk neigen. Zelfstandig ondernemen is absoluut geen slechte zaak—integendeel. Maar zou het niet een gemiste kans zijn als we de kans om van elkaar te leren verliezen, alleen omdat we onze aannames niet konden loslaten?

De Brug Bouwen: Een Gezamenlijke “Rugzak” vol Kennis

Ik stel me een onzichtbare brug voor, een gedeelde grond waar elke generatie aankomt met hun “rugzak”—gevuld met ervaringen, kennis en waarden die ze onderweg hebben verzameld. Stel je voor hoe krachtig het zou zijn als we die rugzak steeds verder aanvulden, lerend van wat de ander te bieden heeft. Misschien zouden we stoppen dit als een generatiewedstrijd te zien en het beginnen te zien voor wat het werkelijk is: een gouden kans om onze perspectieven te verbreden, te groeien en ons te ontwikkelen voorbij de grenzen van onze eigen ervaring.

Want uiteindelijk is er geen absolute waarheid, geen enkele “juiste” manier. En diep vanbinnen weten we dat allemaal.