Paolo, what did the reactions from your social environment following the bankruptcy of Noostech mean to you?

Het faillissement van Noostech was een van die momenten die je leven definiëren. Het was rauw, vernederend en genadeloos verhelderend. Je gaat zo’n avontuur in met alle overtuiging dat je iets aan het opbouwen bent dat het speelveld zal veranderen. Wanneer het dan instort, vooral nadat je er zoveel van jezelf in hebt gestopt, word je gedwongen niet alleen naar het bedrijf te kijken, maar ook naar de mensen om je heen—je sociale omgeving—en hun reacties vertellen je alles over wie zij zijn, en belangrijker nog, wie jij bent.

Toen Noostech failliet ging, zag ik twee dingen gebeuren. Ten eerste verdwenen de vrienden en bondgenoten van het eerste uur ineens. Mensen die deel uitmaakten van de kring en me aanmoedigden toen alles nog goed ging, werden plotseling stil. Het is een harde realiteit—falen onthult wie echt aan je zijde staat en wie er alleen voor de rit was toen het goed ging. Dit klinkt misschien hard, maar in tijden van tegenslag zie je wie er alleen maar meelifte op het succes en wie echt in je gelooft, zelfs als alles instort. Het is een eye-opener en, hoewel pijnlijk, is het een van de grote geschenken van falen—het haalt de illusies weg.

Maar aan de andere kant gebeurt er iets ongelooflijks. De mensen die er echt toe doen, die in jou geloven als persoon en niet alleen in je succes, stappen naar voren op manieren die je niet verwacht. Degenen die je waarderen voor je ideeën, je visie en je veerkracht, niet alleen voor de resultaten, worden in die momenten kristalhelder. Hun reacties gingen niet over medelijden, maar over steun, over het aanmoedigen om verder te kijken dan de ineenstorting van Noostech en te zien wat ik daarna zou kunnen bouwen. De reactie van degenen die bleven was niet: "Wat is er met je bedrijf gebeurd?" Het was meer: "Wat nu? Hoe ga je verder?"

Deze sociale omgeving—die reacties op falen—liet me beseffen dat succes lawaai aantrekt, maar dat falen de waarheid onthult. Het is gemakkelijk om meegezogen te worden in de sociale validatie die bij succes hoort, maar als dat wegvalt, blijf je achter met echtheid. De mensen die bij me bleven, hielpen me inzien dat het falen van Noostech niet het einde was, maar een draaipunt, een springplank naar iets groters. En degenen die weggingen? Ze toonden me dat ze toch niet in lijn waren met mijn diepere waarden.

Wat echt transformeerend was voor mij, was hoe mijn interne sociale omgeving veranderde—de manier waarop ik mezelf zag in relatie tot anderen. Ik realiseerde me dat de externe validatie die ik ooit zocht, irrelevant was. Het falen zorgde ervoor dat ik me ging focussen op de stemmen die er echt toe deden: die van mijzelf en van degenen die geloofden in de langetermijnvisie, niet alleen in het kortetermijnsucces. Die verschuiving van het zoeken naar validatie door succes naar het vinden van kracht in falen en veerkracht, daar zat de echte groei.

Dus, de reacties van mijn omgeving, hoe pijnlijk soms ook, waren uiteindelijk een zegen. Ze hielpen me het lawaai weg te filteren en me te concentreren op de mensen en waarden die echt in lijn zijn met mijn visie. Het falen van Noostech was niet alleen een zakelijk falen—het was een persoonlijke ontwaking. Het leerde me te stoppen met vertrouwen op externe succesmarkeringen en te beginnen met bouwen vanuit een plek van authenticiteit en ware afstemming.

Uiteindelijk liet het falen me zien dat de sociale omgeving om je heen niet wordt gedefinieerd door succes—het wordt gedefinieerd door hoe mensen, en jijzelf, zich gedragen wanneer alles instort.