Paolo, kun je uitleggen wat je bedoelt wanneer je zegt dat het verlies van financiële globalisering een wereldwijd probleem heeft gecreëerd dat we nu eindelijk samen kunnen aanpakken?

Wanneer ik zeg dat het verlies van financiële globalisering een wereldwijd probleem heeft gecreëerd dat we nu eindelijk gezamenlijk kunnen aanpakken, wijs ik op een paradox: hoewel de afname van financiële globalisering als een crisis kan lijken, biedt het ons juist een kans om de wereldwijde kwesties aan te pakken die de financiële globalisering niet wist op te lossen—ditmaal met een meer verenigde, mensgerichte aanpak.

Laat me dat uitleggen. Financiële globalisering ging traditioneel over geld, markten en kapitaal die vrij over grenzen heen bewogen, waardoor onderling verbonden economieën ontstonden. Decennialang werd dit geprezen als een manier om wereldwijde welvaart te vergroten, landen uit armoede te halen en innovatie te stimuleren. Maar wat er gebeurde, is dat financiële globalisering vooral de belangen van enkele machtige landen en bedrijven diende, terwijl diepere, menselijke problemen zoals ongelijkheid, milieuschade en sociale instabiliteit werden genegeerd.

De pandemie, samen met handelsoorlogen, politieke verschuivingen en opkomend nationalisme, heeft dit financiële systeem verstoord. We zien dat toeleveringsketens afbreken, markten volatieler worden en landen zich naar binnen keren om hun eigen economieën te beschermen. In zekere zin versnippert het financiële systeem, en dat is het wereldwijde probleem waar we nu mee te maken hebben: een wereld waarin economieën niet langer soepel verbonden zijn en het eens dominante systeem van wereldwijde financiën zijn greep verliest.

Maar—en dit is het belangrijkste deel—deze fragmentatie biedt ons een kans om wereldwijde problemen eindelijk op een echt geglobaliseerde manier aan te pakken. In plaats van geld en markten te laten dicteren hoe we met elkaar omgaan, hebben we nu de kans om die verbindingen opnieuw op te bouwen op basis van gedeelde menselijke uitdagingen, niet alleen financiële belangen. Klimaatverandering, ongelijkheid, gezondheidscrises, technologische verschuivingen—dit zijn wereldwijde problemen die vaak werden overschaduwd door de prioriteiten van de financiële globalisering. Nu, met de scheuren in het systeem zichtbaar, hebben we de kans om deze problemen aan te pakken met een meer holistische, mensgerichte benadering.

Wat ik bedoel met het wereldwijd aanpakken van problemen is dat we een fase ingaan waarin we deze uitdagingen gezamenlijk kunnen aangaan, als een wereldwijde gemeenschap, gedreven door samenwerking en gedeelde verantwoordelijkheid, in plaats van door kapitaal. Financiële globalisering verdeelde ons vaak—creëerde winnaars en verliezers, exploiteerde hulpbronnen en verdiepte ongelijkheden. Nu dat systeem afneemt, hebben we een kans om te heroverwegen wat globalisering werkelijk zou kunnen betekenen. We kunnen de focus verleggen naar mensen, gemeenschappen en de planeet—verbinden en samenwerken op een meer menselijke manier, over grenzen heen, om deze existentiële uitdagingen samen op te lossen.

Deze verschuiving betekent niet het einde van mondiale samenwerking—het betekent een nieuwe vorm van mondiale samenwerking. Een waarin oplossingen worden aangedreven door gemeenschappelijke doelen zoals duurzaamheid, gelijkheid en sociaal welzijn, in plaats van enkel winst en financieel gewin. We kunnen eindelijk wereldwijde problemen wereldwijd aanpakken, zonder de beperkingen van een systeem dat de nadruk legde op kapitaalstromen boven menselijke behoeften.

Dus, het verlies van financiële globalisering is niet het einde van wereldwijde verbindingen—het is een kans om die verbindingen opnieuw vorm te geven op een manier die iedereen ten goede komt, niet alleen de machtigen. We bevinden ons in een moment waarin we kunnen herdefiniëren wat het betekent om echt mondiaal te zijn, en deze keer kunnen we dat opbouwen rond collectieve vooruitgang, niet enkel financieel gewin.